Oysa ki biz nikâh memurunun “İyi günde, kötü günde, hastalıkta ve sağlıkta" sözüne "Evet" diyen eşe aldandık. Bu söz sadece dilde imiş, yürekte yaşanmıyormuş bunu ayaklarımız takılıp düştüğümüz zaman eşimiz bizi terk ettiğinde anladık. Evlenirken erkek "hamal’’ yükle yükleyebildiğin kadar sırtına. Üstüne binen ağırlıktan eğilmiş, bükülmüş kimin umurunda? Erkek dediğin ya parası olmalı ya güçlü olmalı ya da her zorluğun üstesinden gelmeli! "Borçla mı aldı eşyayı? Aman be borç yiğidin kamçısıdır, çalışır öder." derler. Parası yoksa "Neden boyundan büyük işlere kalkar ki? Evlenmesin." derler. Erkek daha yolun başında yalnızdır ve evlendiğinde dahi dört duvar içinde yalnız kalacaktır. Aldanmayın; "Söz, nişan, kına masraflarını sen yap. Evlendiğimizde altınları bozdurur, öderiz canım." sözlerine. Bu sözler sadece evlenene kadar geçerlidir. Boşanma sürecinde eşim benden habersiz bozdurdu altınları diye hâkimin gözünün içine baka baka yalan söylerler utanmadan. Yalan beyan ile hak etmedikleri altınları tekrar geri istediler. Evlilik ile girdiğimiz bu çıkmaz yolda, boşanma ile dipsiz kuyuya attılar bizi. Diri diri gömdüler boşanma sürecindeki erkekleri attıkları kuyuya. "Tanışma ile başlayan bu çileli yolculuk, boşanma ile son bulacak." demeyi çok isterdim. Bitmiyor maalesef. Ölene kadar mahkûm olduğun, boşandığın insandan bağlarını maddi anlamda kurtaramadığın bir sistem kurmuşlar. Bunun adına da "kadının nafaka hakkı" demişler. Nafaka kadının hakkı değildir. Erkeğin cüzdanından, ömründen zorla alınan gasptır. Ömür boyu nafaka yetmezmiş gibi maddi ve manevi tazminat uydurması sol kroşe ile yere serdiler bizi. Yetmedi kadının intikam hırsından dolayı işsiz kaldığımızda nafakayı ödeyemediğimiz her ay için 3 ay tazyik hapsine attınız. Boşanma davasında haklı çıkacak diye her türlü ahlaksızca iftiralarına kılıf uydurmak için 6284 kadının sözlü beyanını bela ettiniz bize. Suçumuz; evlenmek. Süresiz Nafaka ölünce mi son bulacak? Maddi manevi yıpratılmış bir yüreğin yeniden sevmesi, güven duyması ve yuva kurması hayal artık. Yusuflar öldü, Aileler yitirildi. İnsanlık seyirci, Devlet sessiz, feministler ve dış mihraklar zafer sarhoşluğuyla her türlü ahlaksızlıkla meydanlarda cirit atmakta. Yeni yuva kurabilenlerin yuvaları yeniden yıkılmakta. Yeni eşleri eşi nafaka hapsine tutulmasın diye nasır tutar elleri, belleri bükülür çalışmaktan. Nafaka alan yan gelir yatar alır haram parayı. Nafaka ödeyen erkeğin yeni eşi ise eşine ve çocuğuna adar yıllarını. Helal para ile haramzadeye yedirir alnının terini. Çocuk icrası son buldu ama Babalar evlatlarına yine hasret. 6284 kadının sözlü beyanı ile aldır uzaklaştırma kararı, gösterme çocuğu babaya vicdansızlığı devam etmekte. Eşler boşanır ama çocuk ile babayı da kısa görüşleri ile boşar mahkeme. Nafakasını ödediğin çocuğu 15 günde bir 8 saat göstermek nasıl bir adaletsizliktir. Çocuk benim kanımdır, canımdır özlediğimde, evladım özlediğinde görmek en temel hakkımdır. Evladını görmenin ne saati ne günü olmalıdır. Vicdanlar yaralı, çocuklar mahzun, babalar evlatlarına hasret bırakılmamalıdır.